MCLAREN F1 Γεννημένη για το καλύτερο!!!

Πάμε για ψώνια; Ας... κερδίσουμε στο Λε Μαν πρώτα!

 «Η Formula 1 έχει πολύ στρες πλέον. Θα ήθελα να ασχοληθώ με τα ακραία Gt και τους αγώνες αντοχής»... Κάπως έτσι σκέφτηκε ο Άγγλος ιδιοφυής σχεδιαστής Γκόρντον Μάρεϊ το 1988 και ενώ αποτελούσε ακόμη μέλος της σχεδιαστικής ομάδας της McLaren στη Formula 1. Ο Μάρεϊ πήρε το «πράσινο φως» από τον Ρον Ντένις και μαζί με τον επίσης σχεδιαστή Πίτερ Στίβενς θα σχεδίαζαν το ταχύτερο και καλύτερο αυτοκίνητο του πλανήτη. Τη McLaren F1...

Συστάσεις...
Ο Μάρεϊ ήταν ο ιθύνων νους πίσω από τα επαναστατικά μονοθέσια της Brabham Formula 1 της δεκαετίας του '70. Μονοθέσια όπως η ΒΤ49 Cosworth του 1978 με τον ανεμιστήρα (το «fan car» - θυμηθείτε το: θα επανέλθουμε σε αυτό!...) που έπαιρνε κίνηση από το κιβώτιο και «ρούφαγε» τον αέρα κάτω από το μονοθέσιο προκαλώντας υποπίεση και «κολλώντας» ως αποτέλεσμα το μονοθέσιο προς το έδαφος - μια λύση που δεν απαγορεύθηκε, απλά τέθηκε κοινή συναινέσει στο περιθώριο ως υπερβολικά... ιδιοφυής και αποτελεσματική - ή την πανέμορφη ΒΤ52 ΒΜW που με τον Νέλσονα Πικέ κατέκτησε τον τίτλο Οδηγών του 1983, καίγοντας... κηροζίνη και χαμηλώνοντας παράνομα στη διάρκεια του αγώνα είναι η αλήθεια (ο Έντζο Φεράρι και οι άλλοι ισχυροί του Σπορ είχαν κάνει τα στραβά μάτια τότε)...
Κατόπιν, ο Μάρεϊ μετεγγράφη στη McLaren όπου κι εκεί συνέβαλε, με τους Στιβ Νίκολς, Πατ Φράι και άλλους, στο να κυριαρχήσουν στη Formula 1 στα μέσα και στο τέλος της δεκαετίας του '80.
Το Ντεμπούτο
Αυτό έγινε στο Μονακό το Μάιο του 1991, μέρος ταιριαστό ελέω του «γκλάμουρ» και της συμμετοχής της McLaren στη Formula 1. Η McLaren F1 διακρινόταν για τις τρεις θέσεις της, με την κεντρική να είναι αυτή του οδηγού και για τις μοντέρνες - όμορφες - «χυτές» γραμμές της. Ήταν από τα πρώτα αυτοκίνητα παραγωγής, αν όχι το πρώτο, με μονοκοκ (από ένα ενιαίο κομμάτι δηλαδή) σασί από ανθρακονήματα...
Διαμάντι...
Η «ψυχή» της F1 ήταν ο 6λιτρος (6,1 λίτρα για την ακρίβεια) ατμοσφαιρικός V12 που έδωσε η BMW στον Μάρεϊ και προερχόταν από το μοντέλο παραγωγής της σειράς Μ7. Απέδιδε 627 ίππους στις 7.400 (ο κόφτης στις 7.500) σ.α.λ. και 651 Νm ροπής στις 5.600 σ.α.λ. (!) Ήταν ένας κινητήρας - «διαμάντι» που ξεπερνούσε τις προσδοκίες του Μάρεϊ και προσέδιδε στην F1 ασύλληπτες για την εποχή επιδόσεις. Έφτασε σε τεστ τελικής τα 391,2 χλμ./ώρα (!) σπάζοντας το τότε ρεκόρ, ενώ μπορούσε να επιταχύνει σαν... μοτοσικλέτα με 5η και 30 χλμ./ώρα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό... Υπήρξαν και tuned εκδόσεις που έφταναν τους 680 ίππους. 
Superior Aerodynamics
Ακόμη πιο εντυπωσιακή ήταν η αεροδυναμική επεξεργασία της F1, καθώς με πλευρικούς αγωγούς Venturi αξιοποιούσε στο μέγιστο το «Ground effect» (δημιουργία υποπίεσης, κατά συνέπεια αύξηση της πρόσφυσης) φέροντας μάλιστα ηλεκτρικούς ανεμιστήρες που ρουφούσαν τον αέρα επιταχύνοντάς τον μέσα από αυτούς τους αγωγούς (σας θυμίζει κάτι;)! Επίσης, το μικρό κεντρικό πίσω «σπόιλερ» της F1 ήταν δυναμικό και λάμβανε ευνοϊκές θέσεις για τη μετακίνηση του κέντρου αεροδυναμικής πίεσης, ανάλογα με την ταχύτητά της και στις μετατοπίσεις φορτίου - π.χ. στις επιβραδύνσεις. Ο συντελεστής οπισθέλκουσάς της ήταν ένα νέο ρεκόρ καθώς έφτανε το κατώτατο όριο του... 0,32, χαμηλότερο από αυτήν του SSC Ultimate Aero που κατέχει το ρεκόρ ταχύτητας στην ξηρά (0,356) και του 0,36 (στην καλύτερη) της Bugatti Veyron. Ο οδηγός της F1, εξάλλου, μπορούσε να ενεργοποιήσει από το κόκπιτ την επιλογή «high downforce set up»!
Αυτή η αεροδυναμική επεξεργασία και η προοδευτικότητα με την οποία επιτάχυνε ο κινητήρας (γι' αυτόν τον λόγο ο Μάρεϊ επέλεξε ατμοσφαιρικό κινητήρα) προσέδιδαν στην F1 μια αξιοζήλευτη - ουδέτερη οδική συμπεριφορά και αυτό φάνηκε περίτρανα στον... στίβο μάχης! Παράλληλα, η F1 συνδύαζε άνεση και ευκολία στη χρήση και ήταν προσιτή στον μέσο οδηγό. «Με αυτό το αυτοκίνητο μπορεί κανείς να πάει για τα καθημερινά του ψώνια, αλλά και να νικήσει στις 24 ώρες του Λε Μαν» είχε εξαγγείλει, προφητικά, ο Μάρεϊ...
Racing in anger!
Και αυτό έγινε... Στην αγωνιστική της έκδοση, την GTR, η F1 κατέκτησε τη νίκη overall στις διασημότερες 24 ώρες, αυτές του Μαν στα περίχωρα της μεσαιωνικής πόλης Σατρ, το 1995, με τους JJ Λέτο, Γιανίκ Νταλμά και Μασανόρι Σεκίγια (ο πρώτος Ιάπωνας που θα τα κατάφερνε στο Μαν) της ιαπωνικής ομάδας Goh. Κάνοντας έτσι τη McLaren τη μόνη εταιρεία που νίκησε στο Λε Μαν, στη Formula 1 σε μέρη όπως το Μονακό, αλλά και στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης, κάτι για το οποίο ο Ρον Ντένις είναι ιδιαίτερα περήφανος. Παράλληλα, κυριάρχησε στον «πρόδρομο» του FIA-GT, στο πρωτάθλημα BPR, επί της μάλλον γηρασμένης F40 GTE, το 1995 και το 1996. Το 1997, η πανέμορφη «long-tail» έκδοσή της, με επιμηκυσμένη ουρά δηλαδή, έδωσε σκληρές μάχες με τις Mercedes CLK GTR και έχασε για λίγο τον τίτλο στην πρώτη έκδοση του FIA-GT, στους "τελικούς" του Σίμπρινγκ και της Λαγκούνα Σέκα επί αμερικανικού εδάφους. Οι JJ Λέτο και Στιβ Σόπερ είχαν ξεκινήσει της σεζόν με αλεπάλληλες νίκες, αλλά από το δεύτερο μισό της χρονιάς και μετά δεν κατάφεραν να αντισταθούν στη θυελλώδη αντεπίθεση των Κλάους Λούντβιχ και Ρικάρντο Ζόντα με τη CLK GTR.
Η McLaren F1 τα πέτυχε όλα. Για χρόνια υπήρξε το κορυφαίο σε επιδόσεις υπεραυτοκίνητο πιο ενώ και στις πίστες μεσουράνησε. Έως και το 1998 παρήχθησαν 100 από αυτήν, 28 σε αγωνιστική έκδοση GTR, πέντε στην επετειακή έκδοση LM για τον εορτασμό της νίκης στο Μαν (κατά τι ελαφρύτερες και δυνατότερες), δύο σε έκδοση GT για την ομολογκασιόν της αγωνιστικής έκδοσης, και οι υπόλοιπες σε «πολιτική έκδοση»...

Τεχνικά Χαρακτηριστικά McLaren F1
Σασί - Μονοκόκ από ανθρακονήματα
Αμάξωμα - Από συνθετικά υλικά
Κινητήρας - BMW V12 S70/S02 6.1 λίτρων
Μπλοκ - Από αλουμίνιο
Κάρτερ, αντλίες - από μαγνήσιο
Θερμοαπαγωγά υλικά - 25 g κράμα χρυσού
Περιεχόμενη γωνία - 60 μοίρες
Διάμετρος x Διαδρομή - 86 x 87 χλστ.
Σχέση συμπίεσης - 11:1
Μεγ.Ισχύς - 627 CV/7.400 σ.α.λ.
Μεγ.Ροπή - 651 Nm/5.600 σ.α.λ.
Εκκεντροφόροι - 2 επικεφαλής
Φρένα - Δίσκοι από αλουμίνιο Brembo, διαμέτρου 332 χλστ. μπροστά, 305 χλστ. πίσω
Δαγκάνες - Μονοκοκ 4πίστονες από αλουμίνιο
Επιδόσεις - 0-100 χλμ./ώρα σε 3,2 δλ., τελική (χωρίς κόφτη): 391,2 χλμ./ώρα
Παραχθείσες Μονάδες (1993-1998) - 100

 Πηγή:www.f1news.gr